Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Μπλόγκς.....κατάργηση της φωνής ...



....του καφενείου !



Λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό !....τι είναι τα μπλόγκς;

...Ένας χώρος διαδικτυακός κάτι σαν καφενείο,χώρος συνάντησης,αναψυχής ,απομόνωσης,έκφρασης .

Κάθε απλός ,αλλά και διανοούμενος άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί

λεύτερα ,μέσα σε κάποια όρια ευπρέπειας και αλληλοσεβασμού.

Πολλές φορές είναι βήμα σε ομάδες που είναι αποκλεισμένες εκφραστικά μιά

και τα μέσα χρόνο με το χρόνο γίνονται πιό συγκεντρωτικά και αντιδραστικά.

Είναι όμως και σημείο που δρουν οι πονηροί,παπαγαλάκια,ρουφιάνοι,μαστροποί

,κονομισάριοι και πολλά άλλα λουλούδια.

Ένα πραγματικό Ελληνικό καφενείο,λοιπόν αυτό το καφενείο δεν αρέσει,

η δημοκρατία του καφενείου δεν αρέσει.

Δεν αρέσει γιατί όπως στα καφέ ξεκίνησε η αμφισβήτηση,πέσαν οι πρώτες ιδέες στον

πολύ κόσμο γιά λευτεριά ,ισότη ,δίκαιο κλπ , έτσι κι εδώ .

Δε βολεύει λοιπόν να φανεί πως ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Κλείστε τα καφενεία ,....και συμμορφωθείτε προς τας υποδείξεις!

Στα κάγκελα οι blogkers ,στην πυρά τα blogks ,όπως κάποτε τα βιβλία!

Άρε Παπαδόπουλε άφησες απογόνους!

-----------------------------------------------------------------

Σαν βγω απ αυτή τη φυλακή

κανείς δε θα με περιμένει οι δρόμοι θαναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιό ξένη.

Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, αέρας θα με παρασέρνει σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή.

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες τα ερείπια της Ολύνθου.Θα μοιάζουν πράγματα του μύθου οι φίλοι μου και οι εχθροί

Μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες,ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν. Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό.

Χωρίς βουλή, χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ.

Τα πουλιά φεύγουν τραγουδόντας,κι εκείνα ναι!




O Ήλιος εξεράγει ως ήχος κόδωνος !

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

..λέγαμε ...κάποτε σε εκείνο το παραμύθι...MACEDONIA IS HELLENIC


...Στο παραμύθι μας για εκείνους ,που ο κομουνισμός άφησε αβάφτιστους ,εκεί στα βόρια σύνορά μας και τον μπάτσο που έφαγε τότε ο ακατονόμαστος που ήταν όλος δικός του ,μέχρι που έπεσε από τον θώκο.( τύφλα να΄χει ο μπάτσος της Αθήνη στη Μιμή ) . Ο Αντωνάκης από το γνωστό έργο , μαζί με τον Κιλκισιανό έκαμαν τότε τη δουλειά!

Αυτοί λοιπόν ,δεν διαφέρουν και πολύ από γύφτοι ,(που κατά τα άλλα είναι συμπαθέστατοι,εννοώ οι γύφτοι) που για να

έχουν αποκούμπι σαν νομάδες κουμπάριαζαν σε κάθε τόπο που κατασκήνωναν. Έτσι ένα γυφτόπουλο μπορεί να το βάφτιζαν στον Πύργο,την Κάτω Αχαγιά,το Ζευγολατιό, τα Εξαμίλια,την Δαλαμανάρα ,(δαλαμανάρα μου εσύ ),το Άργος ,η την Σπάρτη, μιλάμε γιά το ίδιο πάντα γυφτάκι.

Έτσι κι εκείνα αβάφτιστα στα βόρεια σύνορά μας,κατά καιρούς είχαν διάφορους νονούς κι ονόματα,πάντα προσκολλημένοι οικονομικά με τον νότο και εξυπηρετούμενοι από αυτόν,αλλά και πολλές φορές καταχεριαζόμενοι.

Πριν τον μεγάλο Μακεδόνα ήταν ένα βαρβαρικό γένος όπως πολλά γύρο μας,στα ρωμαίικα τα χρόνια διοικητικά άνηκαν στο ίδιο τμήμα με την Μακεδονία,(Μακεδονική σαλάτα έλεγαν) μία τεράστια περιοχή λόγω των πολλών εθνοτήτων, στο Βυζάντιο το ίδιο, μέχρι που φάνηκαν οι Βούλγαροι.Τότε έπεσε μπερντάχι με το τουλούμι,η περιοχή με την βία πέρασε στους Βούλγαροι κι αυτό μέχρι τον Βασιλάκη το Βουλγαροφονιά , και την μάχη στο Κλειδί! Μετά περάσαν Φράγκοι,γότθοι και όλοι όσοι σάρωναν την περιοχή τότε,μέχρι τον Οθωμανό, τσιμουδιά τσούτα από τότε.

Που λαός;που όνομα;...και ξύπνησαν,θυμήθηκαν τα γλέντια σε κάθε τους βάφτιση και ψάχνουν κουμπάρο,και τον βρήκαν τον ξεφτίλα,πέρα μακρυά από του διαβόλου τη μάνα!

Είδανε πως η γυφτιά έχει πέραση στο νότο κι άρχισαν τα σούρτα φέρτα με τον νέο κουμπάρο ,ένα φαταούλα που ούτε στον άγιο του κερί δεν άναβε .

Κουμπάρε ο γείτονας σα κάτ΄έχει μιά κόρη ,όμορφη την λεν Μακεδονία , τι λες μας βάζεις κι εμάς έτσι να του την σπάσουμε που τόσα χρόνια μας κόβει την θέα προς την θάλασσα;

Κι ετοιμάζονται για το μπλούμ!

Ρε κουμπάρε του λένε,εμείς ότι θες,καλάθια ,σκαντζοχέρια, φρούτα από το περιβόλι του γείτονα, χορτάρι σκόνες και τσαμπουκά να πουλάμε,φτάνει άμα είναι να τις φάμε να μας προστατεύσεις και δώσανε τα χέρια!

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Μέρες που είναι μην ξεχνάμε!

Η Ιστορία της μνήμης και της λήθης

Τριάντα τόσα χρόνια μετά, η χούντα έχει μεταμορφωθεί σε ένα μακρινό και περίπου ανώδυνο επεισόδιο της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου.

Δεν πρόκειται απλώς για τη λογική άμβλυνση της ιστορικής μνήμης, αλλά για μια βολική συλλογική λήθη, που επιτρέπει σε κάποιους να ξαναγράφουν ανενόχλητοι την πρόσφατη Ιστορία.

Είναι βέβαιο ότι η ιστορία της χούντας υπήρξε εξ αρχής αντικείμενο άμεσης ιδεολογικής χρήσης, καθώς τη συγγραφή της ανέλαβαν από την επομένη ήδη της Μεταπολίτευσης τα κόμματα, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι.

Σε προηγούμενες ωστόσο φάσεις, η επιλεκτική ανάγνωση των δεδομένων της χουντικής περιόδου εξυπηρετούσε κυρίως τις πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής: ηρωοποίηση ή απαξίωση προσώπων και γεγονότων, κάλυψη συνεργατών της δικτατορίας, μονοπώληση της τότε ακόμη θετικά σημασιοδοτούμενης Αντίστασης.

Σήμερα, το κλίμα εμφανίζεται σαφώς διαφοροποιημένο: εδώ και μία περίπου δεκαετία γίνεται όλο και εμφανέστερη μια τάση «εξωραϊσμού» της χούντας, ενώ τα πέντε τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει εκείνοι που δύσκολα κρύβουν τη νοσταλγία τους για τη γραφική πλην τιμία Ελλάδα των συνταγματαρχών.

Μια ιστορία που δεν γράφτηκε

Δεν είναι δίχως συνέπειες το γεγονός ότι η χούντα δεν έχει απασχολήσει έστω και στοιχειωδώς την επιστήμη της Ιστορίας, παρά τα πρόσφατα ανοίγματα της ιστοριογραφίας σε άλλες, εξίσου κοντινές, εποχές. Η χουντική επταετία μοιάζει με μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην αμέσως προηγούμενή της περίοδο, τη μεταπολεμική, που τελευταία άρχισε να κινεί το ενδιαφέρον των ιστορικών, και την επόμενη, τη μεταπολιτευτική, που αποτελεί ήδη αντικείμενο κοινωνιολόγων και πολιτικών επιστημόνων. Και δεν είναι αδιάφορο το γεγονός, ότι η χούντα εξαντλείται σε δύο μόλις προτάσεις στο βιβλίο ιστορίας της Γ' Λυκείου - κι αυτές στο τέλος του, που δεν διδάσκεται ποτέ. Αποκλεισμένη από την Ιστορία, εκείνη που γράφεται και εκείνη που διδάσκεται, η περίοδος της χούντας παραμένει έτσι έκθετη σε πλαστογραφήσεις, που επιδιώκουν την άμεση ή έμμεση αποκατάστασή της. Σπανίως βέβαια τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους: την πλήρη ιστορική δικαίωση του πραξικοπήματος τολμούν να διεκδικήσουν μόνον οι αμετανόητοι χουντικοί και οι σχετικά ολιγάριθμοι εκπρόσωποί τους στο Κοινοβούλιο ή τα μέσα ενημέρωσης. Οι άλλοι, οι πολλοί, περιορίζονται σε έναν κατ' επίφαση κριτικό λόγο, ο οποίος επιμένει ότι έφτασε πια η ώρα να «απομυθοποιηθεί» η μεταπολιτευτική «δαιμονολογία» για τη χούντα και το ίδιο το γεγονός, ένα ανελεύθερο διάλειμμα στην ούτως ή άλλως αμφίβολης δημοκρατικότητας πορεία του τόπου, να τοποθετηθεί επιτέλους στις πραγματικές του διαστάσεις. Το περίφημο «τέλος της Μεταπολίτευσης» μεταφράζεται έτσι για αρκετούς σε ιστορική (οπότε και πολιτική) αμνήστευση της χούντας.

Βρισκόμαστε άραγε μπροστά σε μια εγχώρια εκδοχή ιστορικής «αναθεώρησης»; Και ναι και όχι. Οχι, γιατί η «αναθεώρηση», όπως τουλάχιστον τη γνωρίσαμε στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος, προϋποθέτει την κατασκευή ενός ψευδοεπιστημονικού εξηγητικού σχήματος που φιλοδοξεί να κλονίσει τις τρέχουσες ιστορικές βεβαιότητες. Στην περίπτωσή μας, μια ιστορία που δεν γράφτηκε, δύσκολα μπορεί να αναθεωρηθεί. Αν όμως εκλάβουμε ως ιστορία της χούντας το σώμα των κειμένων -και είναι πολλά- που δημοσιεύτηκαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες για την περίοδο του πραξικοπήματος, τότε ναι, μπορούμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αναθεώρηση: ορισμένες πρόσφατες νύξεις για τη χούντα αμφισβητούν την κυρίαρχη εικόνα που συγκροτήθηκε στο πέρασμα των χρόνων για την επταετία, ακυρώνουν τα βιώματα εκείνων που την έζησαν και προτείνουν μια νέα, θετικότερη αυτή τη φορά, νοηματοδότησή της.

Η δυσφήμηση της πολιτικής

Η υπόγεια αυτή αναθεώρηση πραγματοποιείται προφανώς σε μια εποχή που επιτρέπει τη μετατροπή της αυθόρμητης, σχεδόν ανακλαστικής, συλλογικής απόρριψης της χούντας σε ένα μεσοβέζικο «ναι μεν αλλά», σε μια άρρητη σύγκριση του τότε με το τώρα, που δεν αποβαίνει υποχρεωτικά σε βάρος της δικτατορίας. Το κλίμα έχει προετοιμαστεί από καιρό. Ο χαρακτηρισμός του αντιπάλου, του οιουδήποτε αντιπάλου, ως χουντικού, αποτελεί εδώ και χρόνια τη μόνιμη επωδό κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης: «Χουντική» η τηλεόραση κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου (27/10/89), «χουντική» η νοοτροπία που παρεμποδίζει την αποκρατικοποίηση κατά τον Γιάννη Μαρίνο (27/2/92), «χουντικοί» οι «εργατοπατέρες» της ΠΟΣΠΕΡΤ κατά τον «Ελεύθερο Τύπο» (23/11/93), «χουντική υπόθεση» το κόμμα Σαμαρά κατά τον Βασίλη Λεβέντη (8/8/93), «Απριλιανή χούντα» ο Antenna κατά την «Αυριανή» (20/1/95), αλλά και «χουντικό» το εισιτήριο στα μαγαζιά κατά τον Γιώργο Σκούρτη (12/7/94). Δεν χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν τα παραδείγματα. Αν όλοι και όλα θυμίζουν χούντα, τότε η χούντα δεν θυμίζει πλέον τίποτε.

Την ίδια ώρα, πολύτιμες είναι οι υπηρεσίες στην αποκατάσταση της χούντας που προσφέρει η γενικευμένη απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και η οποία επιτυγχάνεται τα τελευταία χρόνια χάρη στην αγαστή συνεργασία δημοσιογράφων της μόδας και των «επωνύμων» -και σταθερών- φιλοξενουμένων τους (ηθοποιών, τραγουδιστών, αθλητών, γραφικών πανεπιστημιακών κ.ο.κ.). Στο στόχαστρο βρίσκονται έτσι συχνά τα «δημοκρατικά ταμπού» της μεταπολιτευτικής περιόδου και οι πολίτες μιας κάποιας ηλικίας καλούνται να απελευθερωθούν από τις κοινωνικά «ξεπερασμένες» και ατομικά «επιζήμιες» εμμονές της νιότης τους. «Την ιστορία τη γράφει όποιος πουλάει», ανακάλυπτε ο Πέτρος Κωστόπουλος τον Δεκέμβριο του '94, δύο χρόνια μετά την αποστομωτική αυτοκριτική του για το πολιτικό του παρελθόν: «Το σκέφτομαι και κοκκινίζω από ντροπή. Τόσο μαλάκας ήμουνα;» («Κλικ», Φεβρουάριος 1992).

Το «κριτικό» αυτό κλίμα διευκόλυνε ασφαλώς την εθνικιστική έξαρση του '90-92, μια από τις σοβαρότερες που έχει γνωρίσει ο τόπος σε εποχή ειρήνης. Τα χρόνια αυτά, οι μεταμοντέρνοι αμφισβητίες της πολιτικής, επέτρεψαν στις «αιρετικές» τους φωνές να συνταχθούν ανεπιφύλακτα με τις πιο ακραίες ακροδεξιές θέσεις, αναμάσησαν ατόφια τα χουντικά ιδεολογήματα. Τα ίδια αυτά χρόνια, η χούντα ήταν καθημερινά παρούσα: το κιτς της αναβίωσε στα μακεδονικά συλλαλητήρια, στρατός και παπάδες χρίστηκαν και πάλι ταγοί του έθνους εν κινδύνω και οι αντιλήψεις περί του περιουσίου λαού και της φυλετικής του ανωτερότητας έγιναν καραμέλα στα δελτία ειδήσεων, ενώ οι «αντιφρονούντες» απομονώθηκαν από τον «υγιή εθνικό κορμό» ως ξενόδουλοι προδότες της πατρίδας. Η νέα και πανίσχυρη διαχωριστική γραμμή «εθνικόφρονες/αντεθνικά στοιχεία» έθετε πλέον επισήμως σε δεύτερη μοίρα τις άλλες επιμέρους αντιθέσεις (για παράδειγμα: χουντικοί/αντιχουντικοί). Η διάχυση του εθνικιστικού λόγου, λόγου φύσει ανιστορικού (δηλαδή ανιστόρητου), επανέφερε σε μαζική κλίμακα τα προσφιλέστερα συνθήματα της χούντας και τα κοινωνούσε αυτούσια στους νεότερους. Κι αν δεν ακούστηκε καθαρά το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», ήταν επειδή άλλες, πιο «μαχητικές», εκδοχές του το αντικαθιστούσαν επαξίως.

Στην ατμόσφαιρα αυτή, η χρονίζουσα συζήτηση για την αποφυλάκιση των αρχιπραξικοπηματιών προσέφερε -και συνεχίζει να προσφέρει- την αφορμή για να εκφραστεί μια κάποια συμπάθεια προς τους «αναξιοπαθούντες αξιωματικούς». Τα επιχειρήματα υπέρ της αποφυλάκισης είχαν ήδη διατυπωθεί κατά την αμέσως προηγούμενη φάση: ιστορικά από τον Ανδρέα Λεντάκη (από το 1989), νομικά από τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο («Ακρόπολις» 4/1/87), ανθρωπιστικά από τους ίδιους και άλλους. Σε αυτά θα έρχονταν να προστεθούν και τα εθνικά («η έξωθεν απειλή κατά του εθνικού μας χώρου, οπότε απαιτείται η μέγιστη ομοψυχία και ενότητα πέρα από τις κομματικές πολιτικές μας διαφορές», όπως έγραφε ο Α. Λεντάκης στην «Ε» στις 13/4/95). Το ίδιο αυτό «εθνικό συμφέρον» θα επικαλούνταν και οι Παττακός, Μακαρέζος, Λαδάς και Ζωιτάκης στην αίτηση χάριτος που υπέβαλαν τον Ιανουάριο του 1993, καθώς και ο Μακαρέζος τον Ιανουάριο του 1996 («έτσι προωθείται ακόμη περισσότερο το πνεύμα της ομοψυχίας που πρέπει να διέπει τον ελληνικόν λαόν κατά τας σημερινάς δυσκόλους καταστάσεις»).

Περί τιμιότητας

Υστερα απ' όλα αυτά, οι περιπέτειας της υγείας των γηραιών εγκλείστων θα αντιμετωπίζονταν από μερίδα του Τύπου με τη δέουσα προσοχή και συχνούς υπαινιγμούς για την αδιαμφισβήτητη τιμιότητά τους. Ας περιοριστούμε στα πρόσφατα: «Ο άνθρωπος που έγινε βασιλιάς και πέθανε στην ψάθα» τιτλοφορείται το ρεπορτάζ του «Τύπου της Κυριακής» για τον θάνατο του Γ. Ζωιτάκη. Και αναφέρει μεταξύ άλλων: «Αδοξο τέλος για τον ανθυπολοχαγό πεζικού που αποφοίτησε το 1932 μετ' επαίνων από τη Σχολή Ευελπίδων, πολέμησε στο Τεπελένι και διετέλεσε διοικητής διαφόρων στρατιωτικών μονάδων του Α' και του Γ' Σώματος Στρατού μέχρι τη μοιραία νύχτα της 21ης Απριλίου του 1967» (27/10/96). Οσο για την ασθένεια του Παπαδόπουλου, οι πληροφορίες περί διασωλήνωσης και τραχειοστομίας θα οδηγούσαν σε άλλους συνειρμούς: «Ο 77χρονος αρχηγός της 21ης Απριλίου από το Ελαιοχώρι Αχαΐας δίνει πραγματικά μάχη ζωής, σε ένα τοπίο χωρίς κάμερες, χωρίς δηλώσεις υπουργών, χωρίς τον Γιακούμπ και τον Ράιτ, χωρίς τα πλήθη που αλαλάζουν για τον αρχηγό που χάνει το μονοπάτι της ζωής» («Ελεύθερος Τύπος» 1/11/96).

Καθώς η «αποδαιμονοποίηση» της δικτατορίας προχωρούσε, η επιστροφή κάποιων χουντικών φαντασμάτων ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Μέσα σε λίγο καιρό, τα κανάλια γέμισαν χουντικούς πρόθυμους να τεθούν και πάλι στην υπηρεσία του Ελληνισμού. Η υπόθεση Μαστοράκη είχε κλείσει προ πολλού. Η θύελλα που ξεσήκωσε το 1981 η προβολή της περιβόητης συνέντευξης στο ΚΕΒΟΠ-ΥΕΝΕΔ έμοιαζε ήδη μακρινή δέκα χρόνια αργότερα, και ο «εμπειρότερος περί τα τηλεοπτικά Ελληνας» δοκίμαζε από καιρό τις ικανότητές του στη διοργάνωση εθνικά προσανατολισμένων καλλιστείων, στα οποία έμελλε να δοξαστεί η μακεδονική ομορφιά. Τώρα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι χουντικοί που θα εμφανίζονταν και πάλι στο προσκήνιο είχαν άλλες, αμιγώς πολιτικές, περγαμηνές. Ανάμεσά τους ο «φύρερ της 4ης Αυγούστου» και δεξί χέρι του Λαδά Κώστας Πλεύρης, ο «σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος», που, ασφυκτιώντας στη μικρή οθόνη του Tele-City, έπαιρνε σβάρνα τα σχολεία για να διδάξει «κατά τρόπο μοναδικό τις αξίες της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς» («Καθημερινή» 16/2/92). Ο εκοφίτης και υμνητής της χούντας Λάκης Ιωαννίδης, πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ελληνοαμερικανικής Φιλίας, που αναλάμβανε να αναπτύξει ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου τον προβληματισμό του για «τις παγκόσμιες ανακατατάξεις σε συσχετισμό με τα εθνικά μας θέματα» (18/2/92). Ο συντονιστής προπαγάνδας των χουντικών γραφείων Τύπου του εξωτερικού Δημήτρης Πετρουνάκος, που τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς οριζόταν εκπρόσωπος της χώρας στην Επιτροπή Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Ο υπερασπιστής της χούντας από τις στήλες αμερικανικών εντύπων Νικ Γκέιτζ, που την ίδια στιγμή διοριζόταν σύμβουλος του πρωθυπουργού Μητσοτάκη σε ζητήματα παιδείας. Και προφανώς το ελληνικό κακέκτυπο του Γκαίμπελς, ο Γεώργιος Γεωργαλάς, ο οποίος διάλεγε την ίδια εποχή για να «σπάσει τη σιωπή του» («Τύπος της Κυριακής» 27/12/92) και να ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα, που θα τον οδηγούσε από τον ραδιοσταθμό του Κατσίκη στο «Ονομα» του Ψωμιάδη και από εκεί στο «Τηλε-Τώρα» και το γραφείο του βουλευτή Καμμένου, αλλά και στην «καλτ» συνέντευξη του «Εψιλον» (17/11/96).

Αφού οι άνθρωποι της χούντας επανέκαμπταν δριμύτεροι, το έδαφος για το «ξέπλυμα» της δικτατορίας ήταν ασφαλώς έτοιμο από καιρό. Τώρα, κάποιες «εκκεντρικές» δημοσιογραφικές αναλύσεις τολμούν να αμφισβητήσουν ανοιχτά τις κρατούσες «συλλογικές αυταπάτες». Σε μια από τις πιο πρώιμες με τίτλο «Αντίσταση και μύθος», ο Ανδρέας Παπανδρέου ενοχοποιείται ευθέως για την επιβολή της δικτατορίας, η Αντίσταση θεωρείται αποκλειστικό περίπου έργο της «φιλελεύθερης παράταξης» και το καθεστώς της 21ης Απριλίου εμφανίζεται να εμφορείται από «τάσεις σοσιαλιστικές και προσανατολισμούς τριτοκοσμικούς». Εξάλλου, ο Παπαδόπουλος είχε το ψευδώνυμο «Νάσερ», τον Ιωαννίδη τον φώναζαν «Καντάφι», ο Μακαρέζος «δεν έκρυβε ότι ήταν οπαδός του σοσιαλισμού», ενώ «σοσιαλιστές ήταν οι περισσότεροι υπουργοί και υφυπουργοί της ``Εθνικής Κυβερνήσεως''» (Δημ. Ζαννίδης, «Απογευματινή της Κυριακής» 24/1/91).

Ο «μύθος του Πολυτεχνείου»

Στα επόμενα χρόνια, οι επέτειοι θα δώσουν την αφορμή για αρκετές ακόμη ρηξικέλευθες δημοσιογραφικές αναγνώσεις αυτού του τύπου. Και όπως κάθε αναθεώρηση που σέβεται τον εαυτό της, η αναθεώρηση της Ιστορίας της χούντας δεν θα αμφισβητήσει το συνολικό οικοδόμημα αλλά θα επιλέξει ένα συγκεκριμένο γεγονός για να ξεκινήσει από αυτό το «ξήλωμα» του υποτιθέμενου μύθου. Προφανής στόχος, το Πολυτεχνείο, υπονομευμένο ήδη από τα ετήσια επεισόδια και τις πανηγυριώτικες εκδηλώσεις. Οι χουντικοί προετοίμασαν και εδώ το έδαφος, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι τα περί νεκρών του Πολυτεχνείου αποτελούν μυθεύματα των πάσης φύσεως «προοδευτικών». Τον Νοέμβριο του '94, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ο Χρήστος Πασαλάρης παρουσίαζε μια νέα εκδοχή της εξέγερσης, φροντίζοντας μάλιστα να βάλει τη λέξη σε εισαγωγικά: Μπορεί οι Ελληνες να «νανουρίζονται ακόμη από αυτό το ``αντιστασιακό'' παραμύθι», αλλά στην πραγματικότητα το Πολυτεχνείο δεν ήταν παρά μια πράξη σκηνοθετημένη από «σκοτεινούς υπερατλαντικούς σκηνοθέτες», που «εργάστηκαν καταχθόνια για να φέρουν στην εξουσία τον Ιωαννίδη και να παραδώσουν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους» («Ως πότε το παραμύθι του Πολυτεχνείου;», «Απογευματινή» 18/11/94). Ενα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβρη του '95, ο Μιχάλης Δημητρίου θα προχωρούσε ακόμη περισσότερο: το Πολυτεχνείο, «σύγκρουση και διαμάχη Ελλήνων προς Ελληνες», δεν έχει και πολύ νόημα να γιορτάζεται. «Είναι μια επέτειος ``ενδοελληνική'' (...) όπως ήταν η εκτέλεση των Εξ, το 1935, τα Δεκεμβριανά, το 1963 και η υπόθεση (sic) Λαμπράκη, η επέτειος της 4ης Αυγούστου και τόσες άλλες επέτειοι που δίχασαν και πόνεσαν τους Ελληνες εξαιτίας Ελλήνων» («Ως πότε Πολυτεχνείο;», «Ελεύθερος Τύπος» 15/11/95).

Εργο σκοτεινών δυνάμεων το Πολυτεχνείο, επέτειος διχαστική, που καλά θα κάνουμε να λησμονήσουμε το συντομότερο δυνατό. Τριάντα χρόνια μετά, την ώρα που η ακόμη άγραφη ιστορία της αρχίζει δειλά να αναθεωρείται, η χούντα είναι και πάλι εδώ. «Αποκαθαρμένη», γιατί η κατάλυση ενός ανυπόληπτου καθεστώτος δεν συνιστά εσχάτη προδοσία. «Γραφική», γιατί κάποια στοιχεία της μπορεί να φανούν διασκεδαστικά σε όσους γυρεύουν την «καλτ» πλευρά των γεγονότων. Και ταυτόχρονα «αόρατη», γιατί αρκετοί δεν αναγνωρίζουν ως υπαρκτό παρά μόνον ό,τι σχετίζεται με τον χρονικό ορίζοντα της γενιάς τους. Από την άποψη αυτή, οι αναθεωρητικές απόπειρες είναι το μικρότερο κακό. Πολύ σοβαρότερη είναι η γενικευμένη πια αδιαφορία για το τι σημαίνει χούντα, ποιος παραμένει αμετανόητος θιασώτης της και ποιος εμφανίζεται ως νεόκοπος θαυμαστής της. Δεν πρόκειται πια για τις περίφημες «ψήφους των χουντικών» που κρύβονταν κάποτε πίσω από κάθε κίνηση συμφιλιωτική προς τους πραξικοπηματίες. Τώρα που το κυνήγι της θεαματικότητας απαιτεί όλο και περισσότερο «αιρετικές» φωνές, τη συμφιλίωση σέρνουν οι δημοσιογράφοι, διαπιστώνοντας ότι τίποτα δεν ερεθίζει καλύτερα από έναν πολυλογά χουντικό στο ένα παράθυρο κι έναν αμήχανο απολογητή της δημοκρατίας στο άλλο.

Συνομιλώντας με τους χουντικούς

Το πρόσχημα είναι, προφανώς, ο διάλογος. Ο ανοιχτός και ισότιμος διάλογος με «όλες τις απόψεις». Ετσι, παραμονές εκλογών, είναι απολύτως θεμιτό να καλείς τον τέως υφυπουργό Ζουρνατζή, υποψήφιο τώρα της ΕΠΕΝ, να συνομιλήσει με ομολόγους του του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,

κι αυτοί να συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτε και να ανταλλάσσουν απόψεις για τα χάλια της δημοκρατίας. Και είναι εξίσου θεμιτό, γυναίκες όλου περίπου του πολιτικού φάσματος να διαλέγουν μια «8 του Μάρτη» για να διδάξουν φεμινισμό στους θεατές του «Τηλε-Τώρα». Οπως είναι θεμιτό να βγάζεις Χρυσαυγίτες στο παράθυρο και να τους ζητάς να εξηγήσουν την οργή τους για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στα Ιμια. Την ίδια ώρα, η νέα -έβδομη κατά σειράν- έκδοση του «Επίτομου Συνταγματικού Δικαίου» του χουντικού τέως καθηγητή Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου, του συνταγματολόγου που ξιφουλκούσε το '68 υπέρ του Συντάγματος του Παπαδόπουλου, προτείνεται στους νέους νομικούς ως εγχειρίδιο χρήσιμο για τη δουλειά τους. Αλλά και το έργο κάποιων άλλων χουντικών, με πρώτο ανάμεσά τους τον «ιδεολόγο καθηγητή» με το «επαναστατικό ιδεώδες», υπουργό της χούντας Δημήτριο Τσάκωνα, δέχεται ήδη μια πρώτη «αποκατάσταση» (βλ. ενδεικτικά: Μελέτης Μελετόπουλος, «Η δικτατορία των συνταγματαρχών», Αθήνα 1996). Εξάλλου, το κλίμα στον χώρο των πανεπιστημίων δεν υπήρξε ποτέ απαγορευτικό για τέτοιου είδους «επανορθώσεις»: «Τιμωρημένοι και ατιμώρητοι συνεργάτες της χούντας όχι μόνο διδάσκουν στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και εκλέγονται κοσμήτορες και ακαδημαϊκοί, προεδρεύουν σε συνέδρια, συμμετέχουν σε επιτροπές, μας μιλούν από την τηλεόραση, απονέμουν ή και οι ίδιοι παίρνουν κρατικά και άλλα βραβεία και τιμές», έγραφε ο Φάνης Κακριδής πριν από δέκα ακριβώς χρόνια («Κάθαρσις», περ. «Η Λέξη», τεύχος 63-64, Απρίλης-Μάης '87, σ. 297).

Με τούτα και με κείνα, οι χουντικοί έγιναν και πάλι της μόδας. Πριν από τρία ακόμη χρόνια, η φαεινή ιδέα του Γιώργου Κοντονή, να εμφανίσει τον «πρόεδρο» Παττακό στο «Tele-City» κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου και να του ζητήσει τη δική του εκδοχή των γεγονότων ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων (17/11/94). Οταν όμως ο Γιάννης Πρετεντέρης έβαλε τον Πλεύρη και τον Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκο δίπλα σε Ελληνες επιζώντες του Ολοκαυτώματος και ο Πλεύρης αποκάλεσε τον επίσης παρόντα Πάγκαλο «σαπιοκοιλιά» και λιμπίστηκε τον «όγκο του για σαπούνι», ο εθισμός των τηλεθεατών είχε προχωρήσει αρκετά, ώστε να εισπράξει τη χουντική πρόκληση ως ιδιότυπη γραφικότητα. Ετσι, ενώ ο πρύτανης Αιμ. Μεταξόπουλος θα έκρινε το θέμα «ανύπαρκτο», κατά τη συζήτηση που επακολούθησε στο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, αποστομωτική θα ήταν και η αντίδραση του υπευθύνου της εκπομπής: «Θα ξανάκανα μια εκπομπή με τους ίδιους προσκεκλημένους. Και τζόγο είχε και καλή θεαματικότητα» (10.5.95).

ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΝΕ!..γιαλαντζι μακεδονες




...το θράσος να μην εχει όρια!σκοπιανό χατρονόμησμα

.....και ένα γραμματόσημο του 1936 !

..να και οι Βούλγαροι!

MACEDONIA:Greece, ancient: Greek civilization


Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2008 9:25 πμ | χωρίς σχόλια
Encyclopζdia Britannica, Inc.



Related Articles:ancient Greek civilization : The post-Mycenaean period and Lefkandi (Encyclopζdia Britannica)
The period between the catastrophic end of the Mycenaean civilization and about 900 BC is often called a Dark Age. It was a time about which Greeks of the Classical age had confused and actually false notions. Thucydides, the great ancient historian of the 5th century BC, wrote a sketch of Greek ...

ANCIENT GREECE : The Greek City-States and Their Colonies (Britannica Student Encyclopedia)
The 'Iliad' tells how Greeks from many city-states among them, Sparta, Athens, Thebes, and Argos joined forces to fight their common foe Troy in Asia Minor (see Trojan War). In historical times the Greek city-states were again able to combine when the power of Persia threatened them. However, ...


Tags: macedonia the hellenic

SKOPIE IS NOT MACEDONIA !